قند عسل

قند عسلم!  وجودِ تو دنیایِ جدید بروی من باز کرده، شاید این حرف برای غیرِ مادران کلیشه به نظر بیاید، اما کسی که مادر شده است میفهمد که این حرف حقیقتِ محض است. از آغازین روزهایی که بار تو را گرفتم، آن همه تغییرات در جسم و روانم برایم منحصربفرد و شگفتی آفرین بود.  لحظه ی تولدت خواستنی ترین لحظه ی زندگیم بود و هنوز هر از گاهی دلم میخواهد ایکاش میشد آن مزه را دوباره احساس میکردم، دقیقا همان لحظه را با تو که روی سینه ام بودی و گریه میکردی و من دستان و چشمان و موهای غرق به خونت را سانتی متر به سانتی متر از نظر میگذراندم.  و حالا که روز به روز شیرینتر و خواستنی تر میشوی، هر کودک یا هر موجودِ ناتوانِ بی زبانی را که می بینم با خود...

عزیز دلم هر وقت که دلم میگیره وقتی نگاهت میکنم منو پل میزنی به آسمون، به خدا. هنوز بوی بهشت میدی، مزه بهشت میدی، خیلی دوستت دارم کوچولوی نازنینم.

یحیی پسر نازنینم! روز پنج شنبه، 5 دی برای اولین بار سینه خیز راه رفتی، خیلی بامزه از خواب که بیدار شدی تا من بیام پوشکتو عوض کنم یه چیزی وسط اتاق توجهتو جلب کرد و در حدود نیم متر سینه خیز رفتی با تلاش و هن هن خیلی زیاد :)))  حالا هم دیگه داری تکرار میکنی و مهارت پیدا میکنی، دیشب دستت زیرت موند و گریه کردی :) خیلی با هیجان و جدی سینه خیز میری، معلومه که داره ازت انرژی میگیره کوچولوی من :*

اولین دندون قند عسل تقریبا با تمام شدن هشت ماه زد بیرون. دندون پیشِ پایین سمت چپ:)  حالا غلت از دمر به پشت رو خیلی راحت تر میزنی ولی هنوز از هر دو جور غلت رو از یکور بیشتر میزنی و خیلی محتاطی. اینه که از این ابزار برای حرکت از این طرف اتاق به اونطرف استفاده نمیکنی.  تلاشی برای سینه خیزی نمیکنی انگار که باز از دمر بودن خیلی ناراحتی. مخصوصا اگر کسی کنارت باشه که اصلا تحمل نمیکنی ولی اگر کسی رو نبینی شاید خودت با خودت یه کمی تلاش کنی.  خیلی خوب میشینی و تعادلت رو به هم میزنی و اغلب باز به دستش میاری.  قربون خنده هات برم که خیلی قشنگن. 

الان که این پست رو می نویسم به روایت وبلاگت 7 ماه و 24 روزته ولی به روایت تاریخ شمسی، 7 ماه و 21 روزه ای.  حدود ده روز پیش یکبار از دمر به پشت غلتیدی اما دیگه تلاشی نکردی. این روزا انگار یه کمی خسته ای، خنده هات کمتر شده. حدس من اینه که دندونت اذیتت میکنه. فردا میریم دکتر تا یک معاینه کامل بکنه تو رو و خیال منو راحت کنه.  از 5 روز پیش هم توی رو روئک میشینی.  در رو به جلو رفتن خیلی حرفه ای شدی ولی هنوز بلد نیستی که دور بزنی یا دنده عقب بری. تلاشت برای چهار دست و پا رفتن اول که آمدیم ایران خوب بود اما الان کم شده. یه خورده مامانتو نگران میکنی ولی نه زیاد :دی  

یحیی پسر عزیزم فردا یعنی 22 اکتبر سال 2013 من و تو و بابایی میریم ایران. این اولین مسافرت طولانی تو هست و اولین دیدارت با ایران.  دوستت دارم  

عزیز دلم  امروز رفتیم برای واکسن شش ماهگی و اندازه کردن قد و وزنت. وقتی که خانوم پرستار که اینجا بهش میگن سیستر آمد، تو زدی زیر گریه و وقتی که لباست رو در آوردم گریه ات دیگه بند نمی آمد. خیلی تعجب کردم! کاملا معلوم بود که محیط رو شناخته ای، آخرین بار تقریبا سه ماهه بودیم که رفتیم برای واکسن.  عزیزم، معلوم بود که خیلی تجربه تلخی بوده که اینطور واضح به یادت مونده!  ولی برگشتنه بهت گفتم، اینا برای سلامتی و کاهش دردهای آینده لازمه عزیزکم.  امروز متوجه شدم که من قدرت درک تو رو تا حالا خیلی دست کم گرفته بوده ام. دوستت دارم مامانی   ...